Bangkok & Zuid Laos

Toen Sofia naar huis vloog, vloog ik naar Thailand. Wat ontzettend raar om na een maand weer alleen verder te gaan! Daarnaast hadden we zoveel leuke dingen gedaan en meegemaakt dat we eigenlijk allebei nog niet verder wilden. Een beetje nerveus toch wel stapte ik dus in Bangkok het vliegtuig uit: na alle verhalen over deze enorme, vieze, chaotische stad waar je alleen maar opgelicht zou worden had ik geen idee wat ik moest verwachten! Welgeteld ongeveer 5minuten alleen geweest en toen leerde ik een meisje uit Nieuw Zeeland kennen waar ik de rest van de dagen mee heb doorgebracht. Bangkok was ge-wel-dig! Oke ik heb alleen maar de grootste toeristische straten gezien en verder ben ik niet gekomen, maar dat was in ieder geval super leuk. We kregen Fransen vrienden waar we twee dagen mee hebben gefeest en verder heb ik vooral geshopt, gegeten (o my god het Thaise eten is fantastisch!) en ja, gefeest dus. Oké toch wel iets nuttigs gedaan: uitgezocht hoe ik in Zuid Laos moest komen voor de vrijwilligers stichting! Vanuit Bangkok ging er een nachtbus naar Pakse in Laos, vanwaar ik nog een andere bus moest nemen naar een plaatsje waar ik opgepikt zou worden door Ellen, mijn mede vrijwilliger en maatje. Na een paar super dagen in Bangkok moest ik dus weer afscheid nemen van mijn nieuwe vrienden om aan de 14uur durende tocht naar Pakse te beginnen.

Eenmaal op het busstation zat mijn iPad niet meer in mijn tas! Paniek! Hele tas omgekeerd, alles er uit...had ik me dan toch vergist in Bangkok? Toch bestolen? Niet goed opgelet en iemand de kans gegeven om te graaien?Niets van dat alles bleek waar te zijn, na een belletje naar mijn hostel bleek ik zelf zo slim te zijn geweest om hem daar in mijn kluisje te laten liggen (hoe krijg ik het voor elkaar....slaaptekort + te snel inpakken = geen goede combinatie!). Geluk stroomde door mijn aderen, hoera, iPad terecht! Maarja, over 6 tot 8 weken ben ik pas weer in Bangkok, waar we pas herenigd zullen worden...No problemo, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat hij nu gejat wordt haha. Komt allemaal goed. Denk ik. Hoop ik....

Nachtbus ging verder prima, ik zat naast een Russisch meisje met wie ik de hele reis kon maken en toen we in Pakse aankwamen ook mee op de bus stapte naar Nakasang, waar ik opgehaald werd. Naja, bus kon je het nauwelijks noemen, we hebben drie uur in een volgestouwd hobbelend wagentje gezeten, tussen de kippen, groenten, koffers en tassen en natuurlijk veel te veel Laotianen. Avontuur!

Aangekomen in Nakasang werd ik inderdaad opgepikt door Ellen en naar ons vrijwilligers 'huis' gebracht. Oei, even slikken na al die weken een redelijk normaal bed, badkamer, wat restaurantjes en supermarktjes! Hier was het in een houten huisje op een dun matrasje op de vloer slapen, zelf koken op gas en geen douche maar je wassen met bakjes water uit een bak. Na bijna 24 uur reizen viel het me wel even zwaar. Met Ellen besproken wat we allemaal konden doen, wat helaas niet zo veel bleek. In de weekenden werd er aan twee groepen Engelse les gegeven, en aangezien ik op vrijdag aankwam kon ik mooi meteen zaterdag en zondag hierbij helpen! Hartstikke leuk, allemaal lieve kindjes die je super interessant vinden en tekeningen voor je maken (hoe lief). Met de kleintjes deden we vooral spelletjes en woordjes, maar met de oudere konden we al goed aan de slag met grammatica. De rest van de week is het helaas een beetje saai. Omdat er weinig te doen was, ben ik 2 nachtjes naar Don Det geweest, een van de 4000 eilanden, bijna tegen de Cambodjaanse grens aan. Aangezien de relaxte sfeer, doet iedereen hier vrij weinig. Mijn dagen bestonden dus uit een beetje chillen in mijn hangmat, eens geen rijst eten, het eiland rondfietsen, kaarten en kletsen met andere reizigers. Nou prima, hartstikke leuk :) En ik had mijn eigen bungalow met een tweepersoonsbed, douche en wc...whoehoe! Eenmaal terug was er natuurlijk nog steeds eigenlijk niks te doen en te beleven. We hebben nog een schooltje bezocht en les gegeven in het weekend, maar na eindeloos wikken en wegen heb ik uiteindelijk besloten om niet langer te blijven bij de stichting en verder te trekken naar het noorden. Ja, de mensen waren super lief en ja, het was hartstikke gezellig, een bijzondere ervaring en de kinderen erg leuk, maar er was te weinig te doen en een hele dag stilzitten is misschien even leuk, maar wordt natuurlijk dodelijk saai! Daarnaast werd ik ook aangemoedigd door Ellen die zei dat ik zeker meer van Laos moest zien! Helaas was het dus niet helemaal wat ik er van gehoopt had, misschien heb ik het ook te snel opgegeven, maar ik ben ook super blij met de extra tijd die ik nu heb :) En ik heb het zeker leuk gehad en het is super interessant om zo tussen de Laotianen te leven. Maar vier weken uit mijn neus eten, toch maar niet! Zelf iets opzetten zat er ook niet bij, het duurt eeuwen voordat nieuwe plannen een beetje door komen en alles gaat zo bureaucratisch als de pest.

Maarja, vanuit het zuiden ben ik op de bus gestapt naar Vientiane, de hoofdstad in noorden. Een reis van 20 uur ofzo, omdat we ergens gedropt werden en zes uur moesten wachten op de volgende bus. Deze volgende bus was een sleeperbus, wat inhoudt dat de bus uit echte bedden bestaat. Een beetje jammer alleen dat mijn benen iets te lang waren en ik mijn best moest delen met een Laotiaans meisje, haha. Wonderbaarlijk genoeg heb ik nog geslapen ook. Vanaf hier ga ik verder naar Vang Vieng en Luang Prabang, waar ik mijn visum voor Vietnam ga regelen!

Xx